3) درخت ممنوع، چه بود؟

چه فرق می کند سیب باشد یا گندم؟ یا هر چیز دیگر! با کمی دقت در مورد آیات مربوط به این موضوع، درمی یابیم که این درخت، یک نماد و نشانه (simble) است. در گفت و گوهایی که با روحانی ها و مولوی های مختلف در این موضوع داشتم، تنها یک نفر به نشانه بودن آن اشاره کرد. البته او معتقد بود که این درخت، نشانه ی هواهای نفسانی انسان است. ولی می دانیم که نتیجه نزدیک شدن به آن برای آدم، رسیدن به مقام خلیفه اللهی است! و قطعا این نمی تواند پاداش پیروی از هوای نفس باشد!!

دکتر شریعتی در کتاب تاریخ ادیان، این موضوع را از نگاه دیگری بررسی کرده است: این درخت، نماد آگاهی و معرفت است. پس چرا خدا انسان را از آن منع کرد؟ آیا خدا می خواست انسان، نادان و ناآگاه بماند؟!! پاسخ، روشن است: چون آگاهی مسئولیت می آورد و از این رو شخص باید در پذیرش آن، اختیار و اراده داشته باشد. خدا نمی خواست مسئولیت آگاهی را به اجبار بر دوش انسان بگذارد. هر چند دوست داشت انسان این مسئولیت را بپذیرد! این جا «عدو، سبب خیر شد» و وسوسه شیطان، انسان را به سوی آن چه خدا می خواست سوق داد. در شعر هبوط (1) و (2) که در همین وبلاگ درج شده و البته انتشارش بحثهای فراوانی هم به دنبال داشت، همین موضوع بیان شده. بازنده ی این نبرد، شیطان بود که با وسوسه آدم و ترغیب او برای نزدیک شدن به آن درخت، او را به جایگاه اصلی خود رساند!

نکته جالب دیگر این است که در چند آیه، خوردن آدم از میوه ممنوع، با فعل چشیدن (ذوق) بیان شده که نمادین بودن آن را بهتر نشان می دهد.

آری! آدم با چشیدن میوه ی معرفت، چشم دلش بینا شد و از عریانی (نادانی) خود در مقابل خدا شرم کرد. او بار مسئولیت را پذیرفت.

آسمان، بار امانت نتوانست کشید                      قرعه فال به نام من دیوانه زدند!

این موضوع در اسطوره های ملتهای گوناگون نیز بیان شده. اطلس، قهرمانی که به جرم دانایی و آگاهی، محکوم شد تا کره ی زمین را بر شانه های خود حمل کند، یکی از این انعکاسهاست. مسئولیت آگاه بودن، همین است!

نظرات شما عزیزان:

مهدی طالقانی

ساعت19:00---17 تير 1390

عزیز دلم خسته نباشی.
منتظر اشعار زیبای قدیم و جدید شما هستیم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: